صدای زنان در اتاق‌های خبر پاکستان در حال ناپدید شدن است. تازه‌ترین گزارش پروژه‌ی جهانی پایش رسانه‌ها نشان می‌دهد که زنانی که زمانی به‌عنوان صدای نوظهور تغییر تلقی می‌شدند، اکنون تنها ۴ درصد از پوشش خبری سال ۲۰۲۵ میلادی را تشکیل می‌دهند؛ که نسبت به ۱۶ درصد در سال ۲۰۲۰ میلادی به‌طور قابل توجهی کاهش یافته است. این کاهش، نابرابری ساختاری پایداری است که همچنان زنان را از فضاهایی که روایت‌های ملی در آن شکل می‌گیرد، حذف می‌کند. بیشتر حوزه‌های روزنامه‌نگاری تحقیقی و گزارش‌های حساس همچنان تحت سلطه‌ی مردان باقی مانده است. به زنان به ندرت مسئولیت این بخش‌ها واگذار می‌شود و حتی زمانی که حضور دارند، مشارکت‌هایشان اغلب به حاشیه رانده می‌شود. دستاوردهایی در حوزه‌ی گزارش‌های اجتماعی و حقوقی قابل توجه‌اند، اما کافی نیستند تا غیاب زنان در داستان‌هایی که گفتمان عمومی را شکل می‌دهند و تصمیم‌گیری‌های ملی را تحت تأثیر قرار می‌دهند، جبران شود. روزنامه‌نگارانی که دیدگاه‌های زنان را حذف می‌کنند، تصویر ناقصی از جامعه ارائه می‌دهد.

مسائلی مانند خشونت مبتنی بر جنسیت و حقوق زنان، یا سایر موضوعاتی که بیش از نیمی از جمعیت پاکستان را در بر می‌گیرند، اغلب نادیده گرفته می‌شوند. وقتی دیدگاه‌های زنان کنار گذاشته می‌شوند، پوشش خبری هم از عمق و هم از اعتبار خود کاسته و جامعه را از دریافت گزارش‌های جامع محروم می‌کند. متأسفانه، موانع ساختاری این نابرابری را ادامه می‌دهند. سازماندهی سلسله‌مراتبی و فرهنگ‌های نهادینه‌شده در اتاق‌های خبر، مانع بهره‌مندی زنان از فرصت‌ها می‌شود و باعث می‌شود حضور آن‌ها در حداقل ممکن باقی بماند. بدون مداخله‌ی آگاهانه از سوی جامعه‌ی روزنامه‌نگاران، اخبار و روایت‌ها همچنان بازتاب‌دهنده‌ی دیدگاه محدود و مردسالار خواهد بود. واقعیت این است که نمایندگی زنان بدون اقدامات مؤثر بهبود نخواهد یافت و گفتمان عمومی همچنان از تعادل خارج باقی خواهد ماند. با این حال، راه حل روشن است. سازمان‌های خبری باید مسئولیت بخش‌های کلیدی را به خبرنگاران زن بسپارند. بیش از آن، خود زنان روزنامه‌نگار باید شجاعت لازم برای قرار گرفتن در جایگاه مرکزی را داشته باشند تا روزنامه‌نگاری بتواند به‌طور وفادارانه و کامل به جامعه خدمت کند. در نهایت، زنان باید در قلب داستان‌هایی باشند که سرنوشت و هویت ملی را شکل می‌دهند، نه در حاشیه‌ی آن‌ها.[1]

منابع: